The book remained open. I couldn't close it. I couldn't overfeed watching the painting of Van Gogh, autoportrait ( with cutt ear). I never saw it before with such details. Often happen to see on his paintings such a cosmic energy converted with his paintbrushes language, the energy and the power of his colors. It is very interesting and I never be tired to see his paintings. But...this autoportrait amused me. Even that he almost has drama subjects on his canvas, this painting is tragedic. This because if the fact of the red siluette lines of his eyes. It's very ovious. It's a hard red emotional line in it. I get thrilled all over my body. That powerful red color is very cleari it's own meaning. It's the unbearable hurt that his inner feels. That red color is the love what Van Gogh felt for his lover. It's all the inside suffering what he saw, what he heard, what he felt in all his life. Anyway during I see it carefuly I can only say that in a very simple and hard way too he conduct to us that hurting in our eyes. I wonder, does the painter thought it to do it like this, or he really felt it on his eyes. If we were refer to Nihche, he thinks that in art it's only logic in it, not emotions. So in this case we can say accordin to him that Van Gogh has painted his red eyes line with a purpouse. But how true is what Nihche said? Sometimes happen to me to accept this theory, because think like anyone does, because everything depends on our brain which mostly the thinking inside, but he has his own way to express it. The artist in the moment of his idea has a paralel way of the image in his mind. That's how his brain is programed, this way he's born to see or used to see the things or the world which he is surrounded. From the other hand, the part of the emotions, that part in which he is not capable to manage, it's called spontanetelly. It's that moment when you work uncousiously, you like what you are doing without any reason and feel hard stop it. An other drama subject from paintings of Van Gogh " The patatos Eaters" . They are so poor that they eat during all the day boiled patatos and drink coffee. Their misery is so clear in all tonallity of the painting. There is very few happiness in them. The happiness in this painting is configured with the symbol of the lamp, wich goes till far till their faces and everything in their back is dark and unknwon. Their faces are so expressive. The hands full of node, swell and dark too. In each corner of this painting you find misery. The woman which is putting coffee in the cup you can feel that she is doing a mechanical act, a robot gesture. This act, this gesture is made one with her. But the most interesting figure in this painting is the smallest member of this family. Her position is set in the first plane and with her back. We can see only her silluete by the contralight and we cannot see her portrait. Considering the symbol of a child, what would you think about? Yes! The future, the tomorrow. So we can say their not only poor, but theit tomorrow is helpless. And what if we allude the verse? Lets pretend that it is a normal ecconomical familly and the little girl in the same position. Again that figure would be the question of the painting. Maybe, unwitting the language of Art has codes? Sometimes we see a painting like a landscape or still nature. Also the painter too. He gets inspired by the view and put imediatelly his self in work. And all this because we and he only enjoy the view. After we try to analyze the painting. But is so neccesaryanaluzing everithing? Doesn't happen to all of us that we do something, or like something withoit knownig the reson why? From the other hand every thing what we like it's us; for sure it is very good connectes with oir inner, our character. This connection would be similar with us, and this attrection could be the verse of us. This is the beautiful mistrey of human. Whith this I want to say that " The Patato Eaters" would be loved even by Queen Elisabeth, which she never lived like this.
And that this painting could be hanhed on, on one of the walls of the King Palace not only because this is one of the most famous painting, but because it is the life itself, and life is a masterpiece.
A ka kode gjuha e Artit ?
Më mbeti libri i hapur, e nuk e mbyllja dot. Nuk ngopesha së pari pikturën e Van Gogh autoportret(me fasho në veshin e prerë). Nuk e kisha parë aq imtesisht më parë. Shpesh më ndodh të shoh në pikturat e tij një energji kozmike të përkthyer me gjuhën e penelatave te tij, energjine dhe fuqinë e ngjyrave. Eshte me të vërtetë interesant dhe kurre nuk mjaftohem të shoh pikturat e tij.
Por…. . ky autoportret me ka befasuar. Ndonëse ai pothuajse ka drama te zhvilluara në subjektet e pikturave, por kjo më duket tragjike. Kjo ndodh për vetë faktin se në siluetin e syve te tij ka penelata me te kuqe. Ajo dallohet qarte. M’u drithërua i gjithe trupi. Ajo ngjyrë e kuqe është mjaft e qartë në domethenien e saj. Është dhimbja e padurueshme që uni i tij ndjen. Ajo ngjyre e kuqe është dashuria për të cilën Van Gogh ndjeu aq fort. Gjithsesi tek e veshtroj, mund të them se ia ka arritur thjeshtë dhe fort të percjellë atë dhimbje tek syte tanë.
Më lind një pyetje:a thua piktori e mendoi te tillë apo vërtet ndjeu se “ne syte e tij kishte gjak (a dashuri)”?
Nëse bazohemi tek F. Nice, ai mendon se në Art ka vetëm llogjike e aspak ndjenjë. Që në këtë rast Van Gogh e ka menduar. Por sa e vërtetë është ajo që thotë Nice? Me ndodh nganjëherë ta pohoj, pasi një artist është mëse normale që llogjikon, sepse çdo gjë ka për bazë llogjik n, por ai ka mënyrën e tij se si e shpreh ate. Artisti në çastin e idesë krijon imazhin e tij, sepse në këtë mënyrë është mësuar a lindur, t’i shohë gjërat a botën që e rrethon.
Por ana tjetër e ndjesisë, ajo që ndoshta ai nuk ka fuqinë të jetë përgjegjës për spontanitetin e tij, është ai çast kur thjesht punon pavetedijshem, e pelqen, e më vonë e sheh veten se çfare ka punuar, (edhe pse nuk e di as ai vetë), nuk i shmanget dot punës, (pikture, skulpture etj).
Një dramë tjetër e Van Gogh-ut është dhe “Ngrenesit e patateve”. Aq të varfër janë sa ushqehen vetëm me kafe e patate të ziera. Skamja e tyre është e qartë në tërë tonalitetin e piktures. Ka pak gëzim në to. Ky gëzim na vjen me simbolin e drites, e cila shkon deri në portretet e tyre, e ajo që ndodhet pas është e errët, e panjohur. Duken qartë tipart e tyre, të cilat janë shumë shprehese. Duart tërë gunga e të errëta! Në çdo pjesë të kësaj pikture ka varferi të skajshme.
Gruaja që po hedh kafe në filxhan, ka një qëndrim bosh në sensin e një roboti. Asaj i është bërë njësh ky gjest monoton. Por më interesantja është pjestarja më e vogël e kësaj familjeje. Ajo ndodhet e pozicionuar me kurriz, së cilës i dallohet qartë silueti dhe njolla e errët, pasi portreti i saj me drite nuk duket.
Duke pasur parasysh figurën e një fëmije, hamendesojmë të ardhmen. E ata në këtë rast janë pesimiste. E ardhmja e tyre është e zymtë dhe e panjohur si është dhe vajza e vogel.
Po sikur te aludonim të kundërtën? Presupozojmë se është një familje normale ose në mirqenie, e vajza e vogël sërish në kurriz. Perseri ajo do të jetë pikëpyetja më e madhe e të gjthë pikturës.
Mos ndoshta pa dashur gjuha e Artit ka kode? Nganjëherë shohim thjeshte piktura si peizazhe të thjeshta ose natyra të qeta. Ato thjeshtë pëlqehen nga autori dhe pikturohen. Më pas ne që i shohim nisim t’i deshifrojme. A mos vallë çdo gjë duhet deshifruar? A nuk na ndodh të gjithëve se e bëjme një gjë thjeshtë se na pelqen pa pasur nje arsye? Nga ana tjeter, çdo gjë që na pëlqen, apo tërhiqemi prej diçkaje patjetër ka lidhje me unin tonë, karakterin tone.
Kjo lidhje mund të jetë e njëjtë me ne, e kjo tërheqje mund të jetë e kundërta e jonë. Kjo është e mistershmja e qenies njerëzore. Me këtë dua të them se “Ngrënësit e patateve”do të pelqeheshin edhe nga Mbreteresha e Anglise, Elisabet. E kjo pikturë do të qëndronte në Pallatin Mbreteror jo sepse është një pikture e Van Gogh-ut, por se ajo është një kryevepër.
